نظریه ریسمان مبحثی بسیار مهم در فیزیک نظری بوده و بیشتر در حوزه فیزیک انرژی های بالا است. این نظریه در علم نجوم بیان می کند که انفجار بزرگ سر منشا عالم نبوده و صرفا پیامد وضعیتی می باشد که مدت ها قبل از آن زمان وجود داشته است.
نظریه ریسمان در اوایل برای بیان نیروی هسته ای قوی بوجود آمد و در سال 1980 برای اتحاد نیروی گرانشی و برطرف کردن ناهنجاری های تئوری ابر گرانشی وارد صحنه شد، بنابراین ماده در بنیادین‌ترین صورت خود نه ذره بلکه ریسمان مانند است. یونانیان قدیم درباره منشا زمان مناظرات فراوانی ترتیب می دادند، ارسطو از بی آغازی زمان طرفداری می کرد و به این اصل که؛ از هیچ، چیزی بوجود نمی آید تاکید داشته است. پس اگر عالم در هیچ برهه ای از زمان نتوانسته باشد خود را از نیستی به هستی در آورد، الزاما می بایست همواره وجود می داشته است. به همین دلایل زمان باید بطور نامحدود در گذشته و آینده امتداد داشته باشد. دلیل رسیدن دانشمندان به نظریه ریسمان این بود که آن ها متوجه شدند ذرات بنیادی شامل تعداد زیادی ذره هستند که هر کدام ویژگی های مخصوص به خود را دارند و این به دلیل وجود تعداد نامحدود مدل های ارتعاشی برای یک ریسمان است. ریسمان ها دارای خواص مهمی هستند که دانشمندان به آن ها لقب جادوی ریسمان کوانتومی می دهند.
گردآوری: حبیبه شیخ پور
