بشر از زمانی که پا بر زمین نهاد چشم به آسمان دوخته بود. بیم و امیدش را به گنبد قیرگون بالای سر بسته بود. از بین‌النهرین تا روم و یونان، از شرق دور تا میان بومیان آمریکا از ساحران مصری و مُغان تا اخترشناسان مسلمان و ایرانی همه در پی شناخت گیتی بودند. در این میان نقش منجمان مسلمان در پیشرفت این دانش ژرف و هیجان‌انگیز غیر قابل انکار است. اگر علاقمندید با منجمان ایرانی و غیر ایرانی آشنا شوید پنجشنبه‌ها به سایت آیاز مراجعه کنید.
امروز با نیکولاس کوپرنیک آشنا می‌شوید.
- نیکلولاس کوپرنیک
- ۱۴۷۳_۱۵۴۳ میلادی
ستاره شناس، پزشک و کشیش لهستانی که خورشید، و نه زمین را مرکز منظومه سیاره ای ما دانست. او تحصیلات خود را در ریاضیات و علوم کلاسیک در لهستان و در ستاره شناسی و حقوق در ایتالیا انجام داد. در سال ۱۵۰۶ به لهستان بازگشت تا مقام کشیشی کلیسای جامع فرائونبورگ را در اختیار بگیرد؛ سمتی که تا زمان مرگ در اختیار داشت. وظایف او در این مقام، سبک بود و کوپرنیک توانست زمان بسیاری را به مطالعه ستاره شناسی اختصاص دهد. در حدود سال ۱۵۱۳ به این نتیجه رسید که زمین در مرکز جهان و حتی منظومه شمسی قرار ندارد. برخی بر این باورند که برداشت های او حاصل مطالعه آثار منجمان دوره اسلامی مانند بیرونی و توسی بوده است. کوپرنیک به این نتیجه رسید که زمین به دور خورشید می گردد و آن طور که تصور می شد خاص نیست بلکه صرفا یکی از اعضای مجموعه ای از سیاره هاست. او به تضاد عقاید خود با تعالیم کلیسا آگاه بود و به همین سبب، کتاب انقلاب در حرکت افلاک را تا زمانی که در بستر مرگ بود، منتشر نکرد.
طراحی: الناز بزرگ‌زاده
گردآوری: مریم پرتوی‌نژادی
