انبساط جهان به معنی افزایش فاصله متریک بین اجسام جهان با گذشت زمان است. این انبساط درونی بوده و به فاصله نسبی بین اجزای جهان بستگی دارد و انبساط به سرعت های بالاتر از سرعت نور می انجامد. اخترشناسان با بهره گیری از تلسکوپ فضایی هابل دریافتند که نرخ گسترش جهان هستی 5 تا 9 درصد سریع از تصور ماست.
انبساط جهان حقیقتی ملموس بوده و مدت زیادی است که به اثبات رسیده است اما مشکلاتی که در اندازه گیری فاصله کهکشان ها، مستقل از قرمزگرایی آن ها وجود دارد به قدری است که تعیین نرخ کنونی انبساط، ثابت هابل به یک فرایند طاقت فرسا و طولانی در 50 سال گذشته تبدیل شده ست. انبساط جهان از ویژگی های مهم کیهانشناسی مهبانگ می باشد. بخشی از این انبساط به دلیل اثر اینرسی بوده و بخشی دیگر به دلیل نیروی رانش ناشناخته ای است که شاید از یک ثابت کیهانشناسی یا انرژی تاریک آمده باشد. نظریه نسبیت اینشتین می گوید که 300000 هزار کیلومتر بر ثانیه بیشترین سرعتی است که یک جسم مادی می تواند داشته باشد و رسیدن به سرعت نور بیشترین انرژی را می خواهد. به دلیل تورم ناگهانی کیهان در لحظه مهبانگ و همچنین در اثر انرژی تاریک شتاب انبساط کیهان ما افزایش می یابد، بیشتر کهکشانها در کیهان ما در حال دور شدن از یکدیگر می باشند و اگر این اتفاق نیفتد کهکشان ها به دلیل گرانش متقابل خود یکدیگر را خواهند بلعید.
گردآوری: سارا شیخ پور
