چرا ستارگان در زمستان پرنورتر به نظر می رسند؟

همانطور که می دانید، در طول زمستان نیمکره شمالی (تابستان نیمکره جنوبی) ستارگان پرنورتراند، اما چرا؟

یک دلیل اش این است که در طول ماه های دسامبر، ژانویه و فوریه، آن قسمتی از زمین که ما در نیمکره شمالی هستیم رو به بخش داخلی بازوی مارپیچی دارد که خورشید ما متعلق به آن است. برعکس در طول ماه های ژوئن، جولای و آگوست به سمت مرکز کهکشان راه شیری قرار دارد.

کهکشان راه شیری قطری معادل صد هزار سال نوری دارد و فاصله مرکز آن از زمین چیزی حدود 25 تا 28 هزار سال نوری است. از آنجایی که مرکز کهکشان توسط گرد و غبار کهکشانی پوشیده شده است ما قادر به دیدن مرکز کهکشان راه شیری نیستیم. در طول ماه های تابستانی نیمکره شمالی (ماه های زمستانی نیمکره جنوبی) روی ما به سوی دیسک کهکشان است، جایی که حدود 75 هزار سال نوری از کهکشان قابل مشاهده است (فاصله بین ما تا مرکز کهکشان بعلاوه ی فاصله بین مرکز کهکشان تا سمت دیگر آن). در واقع در این بخش از سال ما در حال نگاه به ترکیبی از میلیاردها میلیارد ستاره هستیم.

اما در زمستان شمالی، ما رو به بخش مقابل داریم، به مرز کهکشان و داخل بازویی که خورشید ما در آن قرار دارد. در این بخش ستارگان غولی در همسایگی ما (بازوی مارپیچی ما) قرار دارند که نسبت به بقیه ستاره ها به online casino ما نزدیکتر هستند. بنابراین ما در زمستان نیمکره شمالی (تابستان نیمکره جنوبی) هنگامی که به سمت 25 هزار سال نوری از کهکشان راه شیری و اعماق فضای آن سوی مرزهای کهکشان نگاه می کنیم ستاره های معدودی با درخشندگی بالا می بینیم.

به همین دلیل است که نور ترکیبی بسیاری از ستاره های دوردست در ماه های ژوئن، ژوئیه و اوت، آسمان شب را مه آلود و تیره می کند. در حالی که در ماه های دسامبر، ژانویه و فوریه (فصل زمستان) آسمان شب صاف تر و واضح تر است.

بازوی مارپیچی ما در کهکشان، بازوی شکارچی و گاهی اوقات جبار خوانده می شود. این بازو یک بازوی اصلی از کهکشان راه شیری نیست بلکه یک بازوی “فرعی” است. عرض این بازوی محلی 3500 سال نوری و طول آن تقریباً 10000 سال نوری است، که خورشید ما، زمین و سایر سیارات موجود در منظومه شمسی در این بازو و نزدیک به لبه داخلی واقع شده اند.

ستاره درخشان صورت فلکی جبار که در آسمان شب های زمستان نیمکره شمالی (تابستان نیمکره جنوبی) قابل مشاهده است، نیز در بازوی کهکشانی جبار قرار دارد و این بازو هم نام خود را از این صورت فلکی گرفته است.

در طول ساعات شب در ماه های زمستان نیمکره شمالی (تابستان نیمکره جنوبی)، همه افراد بر روی زمین به دور از مرکز کهکشان راه شیری در حال مشاهده لبه کهکشان هستند. در این ساعات ما در حال مشاهده بازوی جبار، جایی که منظومه خورشیدی ما قرار دارد هستیم. این یکی از دلایلی است که ستاره ها در زمینه تاریک فضای ماورای کهکشان راه شیری در آسمان شفاف به نظر می رسند و ما ستاره های درخشان بسیاری در همسایگی منظومه خود می بینیم.