عکس گرفته شده توسط چاندرا از کهکشان بیضوی NGC4261 نشان می‌دهد که ده‌ها سیاهچاله و ستاره نوترونی در فواصل معین از هم در 10ها هزار سال نوری از ما مثل دانه‌های یک گردنبند ردیف شده‌اند. این ساختار باشکوه و دیدنی توسط عکس مرئی گرفته شده از کهکشان آشکار نیست و تصور می‌شود بقایای برخورد بین کهکشان‌ها در بیلیون‌ها سال پیش باشد.
عکس پرتو ایکس در سمت چپ و عکس مرئی در سمت راست
از این رو یک کهکشان کوچکتر توسط نیروی جاذبه کشندی NGC4261 جذب و بلعیده شده است. وقتی که کهکشان رو به نابودی، به کهکشان بزرگتر سقوط می‌کند جریان‌های عظیم گازی به دنباله‌های کشندی تبدیل می‌شوند و امواج شوکی موجود در این دنباله‌ها موجب شکل گیری بیشتر ستاره‌های پرجرم شده است.
در طی میلیون‌ها سال، این ستاره‌ها سیر تکاملی‌شان را به سمت ستاره‌های نوترونی و سیاهچاله‌ها پیمودند. تعدادی از این ستاره‌های رمبیده شده، ستاره‌ی همدمی دارند، و زمانی در طول موج پرتو ایکس آشکار می‌شوند که گاز ستاره‌ی همدم توسط میدان گرانشی شدیدشان اسیر می‌شود.
صحنه فعلی نشان می‌دهد که کهکشان‌های بیضوی از برخورد کهکشان‌های مارپیچی به وجود آمده‌اند. شبیه سازی‌های رایانه‌ای برخوردهای کهکشانی این نظریه را تایید می‌کند و شواهد نوری از دنباله‌ها، پوسته‌ها، امواج، کمان‌ها و ساختارهای دیگر به عنوان شاهد این نظریه تفسیر شده‌اند.
همانگونه که عکس نشان می دهد شواهد موجود در طول موج مرئی به سرعت تبدیل به پس زمینه پر ستاره ای از کهکشان می‌شوند، در حالی که علائم پرتو ایکس به مدت صدها میلیون سال پایدار می مانند. عکس گرفته شده توسط چاندرا نشان می‌دهد که رصدهای پرتو ایکس ممکن است بهترین راه برای شناسایی بقایای قدیمی از برخورد بین کهکشان‌ها باشند.
نویسنده: هانیه امیری
