در NGC1275 یک کهکشان، کهکشان دیگر را می‌شکافد. صفحه گردی از کهکشان مارپیچی غباری نزدیک مرکز عکس، کهکشان بیضوی بزرگی را ایجاد کرده است که بارزترین قسمت عکس و قابل رویت در سمت چپ، پایین عکس است.کهکشان ها می توانند به میزان قابل توجهی طی یک برخورد مثل این، تغییر یابند، با جذر و مدهای گرانشی باعث تغییر شکل هر کهکشان می‌شوند ، ابرهای گازی فشرده شده و با شکل‌گیری ستارگان جدید، روشن می‌شوند. برخوردهای کهکشانی به چشم انسان در حرکت آهسته و با سپری شدن 100 میلیون سال رخ می‌دهند.
یک برخورد کهکشانی
Hubble Heritage Team (STScI/AURA), M. Donahue (STScI) & J. Trauger (JPL), NASA
عکس بالا، ترکیبی از تصاویر گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی هابل (WFPC2) در سال های 1995 و 2001 است، و اثراتی از ساختار مارپیچی را نشان می‌دهد که با مسیرهای غباری و نواحی آبی درخشان همراه است و مناطق فعال شکل‌گیری ستاره را نشان می‌دهد. کهکشان دوم، آن سوی کهکشان اول قرار گرفته و در واقع کهکشان بیضوی بسیار بزرگی با ساختار مارپیچی خاص در هسته آن است. هر کهکشان حدودا 50000 سال نوری پهنا دارد.
NGC1275 عضوی از خوشه کهکشانی برساووش است که حدودا در فاصله 235 میلیون سال نوری در صورت فلکی برساووش قرار دارد و همچنین سیگنال قوی در فرکانس پرتو ایکس و رادیویی ساطع می کند. برخوردهای کهکشانی باعث می شود که گاز و غبار در مرکز کهکشان درخشان بمانند تا به دور مرکز جرم بچرخند. نشر پرتو ایکس و رادیویی، وجود سیاهچاله ای در مرکز کهکشان درخشان را نشان می دهد.
منابع:
مترجم: هانیه امیری
