فضا گستره سه‌بعدی نامحدودی بوده که در آن رویدادهایی رخ می‌دهد، یکی از شگفتی‌های آفرینش انفجار ستارگان غول پیکر در فضا می‌باشد که به ابرنواختر موسوم است.
نوری که از چنین انفجاری پدید می‌آید با نورانیت ستارگان یک کهکشان برابری می‌کند و درخشندگی کل ابرنواختر مقادیری در حدود یک میلیارد برابر نورانیت خورشید است.
ستارگان پرجرم عالم، زندگی خود را با انفجار ناگهانی که همراه با تولید مقدار زیادی نور است به پایان می‌رسانند، این انفجار را ابرنواختر گویند. ستاره پرجرمی که در حال مرگ است رو به خاموشی می‌رود و در این حین بطور لحظه‌ای منفجر شده، ماده خود را به فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن بقدری زیاد باشد که چند روز از کل کهکشان نیز فراتر رود. ابرنواخترها نادر بوده و در کهکشان راه‌شیری در هر قرن، بطور میانگین ۲ یا ۳ انفجار رخ می‌دهد که برخی در غبار کهکشانی پنهان می‌شوند. ستارگانی که جرمشان بیشتر از خورشید است اغلب دچار این پدیده شگفت‌انگیز می‌شوند و باقیمانده ستاره بصورت یک تپ‌اختر، ستاره نوترونی و یا شاید سیاهچاله بر جای می‌ماند.
نویسنده: حبیبه شیخ‌پور
